Það er að ýmsu að huga þegar spáð er í kaup á nýju reiðhjóli en stundum gleymist aðalatriðið, að stellið sé af réttri stærð fyrir þig og að þú sitir í réttri stellingu á því.

Veðurstofa Íslands varaði við hættu vegna sjávargangs frá Reykjarnesi allt vestur á Vestfirði þann 21. febrúar síðastliðinn (1996). Þrátt fyrir að betur hafi farið en á horfðist þá brotnaði sjóvarnargarður í Reykjavík, þó nokkrar skemmdir urðu á bryggju og hafnargarði Reykhólahafnar og sjór flæddi yfir veginn í Gilsfjarðarbotni á þriggja kílómetra kafla og skemmdist vegurinn eitthvað enda mun sjódýptin á veginum hafa verið um einn metri.

Svona getur nú verið gaman!

Opinská lýsing ungrar konu af sinni fyrstu ferð með ÍFHK.

Helgina 8. - 10. september 1995 fór ég í mína fyrstu ferð með ÍFHK. Ferðinni var heitið um svokallaða Krakatindaleið, sem liggur að hluta til á Fjallabaksleið Syðri, hjólað skildi frá Landmannalaugum niður á Hellu í tveimur áföngum. Á laugardagsnótt var ætlunin að gista í svokölluðum Dalakofa sem er í einkaeign og klúbburinn hefur fengið að láni gegn vægu gjaldi.

Nú er liðið enn eitt gæfuríkt sumar fyrir hjólafólk. Aldrei hefur sést annar eins fjöldi manns hjólandi um götur borgarinnar og þetta sumar og ekki var það til að draga úr áhuganum þegar borgin tók sig til og byrjaði að rífa niður helstu farartálmana við Miklubraut, Suðurlandsbraut og víðar. Endapunkturinn i ár verður svo þegar nýja göngu- og hjólabrúin yfir Kringlumýrarbraut verður opnuð, sem verður vonandi um svipað leyti og þetta blað kemur út. Þá opnast mjög skemmtileg leið sem gerir manni kleift að hjóla vestan af Ægissíðu og allt upp í Breiðholt eða Árbæ án þess að þurfa að kljást við bílaumferðina eða þau óhreinindi sem henni fylgir.

Það má segja að á þessu ári höfum við hjólreiðamenn horft á byltingu í samgöngumálum okkar þar sem vaskar sveitir manna frá bænum hafa farið um margar af helstu leiðum okkar, brotið þar kanta og fjarlægt steypueyjar af gatnamótum sem gerðu ekkert annað en að hindra umferð fólks. Í staðinn komu fallegar hellulagnir og góðir flágar. Fyrir vikið hrökklast færri út í stórhættulegt bílahafið á götunum eftir að hafa gefist upp á hindrunarstökki yfir farartálma sem ómældum upphæðum hefur verið sóað í uppbyggingu á.

Haustið 1993 afhenti klúbburinn fulltrúum borgarinnar undirskriftalista um bætta aðstöðu til handa hjólreiðamönnum. Um svipað leiti sendi klúbburinn bréf til Dómsmálaráðuneytisins um að bæta við í umferðamerkjaflóruna merki sem varar bílstjóra við hjólandi umferð. Fljótlega upp úr áramótunum var stofnuð hjólanefnd innan borgarkerfisins sem átti að skila af sér tillögum um úrbætur fyrir kosningar. Fengu hagsmunasamtök fatlaðra og Fjallahjólaklúbburinn að koma með sínar tillögur.

Þann 23. nóvember síðastliðinn markaði hjólahreyfíngin sér tímamót. Haldinn var stofnfundur að heildarsamtökum fyrir hjólreiðamenn á Íslandi sem 80 manns sóttu. Samtökin eru stofnuð til þess að styðja við bakið á þeim hjólafélögum sem fyrir eru og hvetja til stofnunar nýrra félaga sem öll hafa það sameiginlega markmið: að efla hjólreiðar á Íslandi.

Landmannalaugaferðin er ein vinsælasta ferðin okkar, þó hún sé farin um miðjan september.

Hér eru nokkrar myndir úr ferð ÍFHK 1995.

Við höfðum ákveðið að fara út á Reykjanes þennan dag, þann 20. júlí. Ég var vaknaður um níuleitið og var tilbúinn um hádegið. Ég (Kalli Scott) og Snorri vorum komnir til Magga skömmu síðar, en eins og venjulega stóðust tímasetningar alls ekki. Það er undarlegt hvað það er hægt að láta aðra bíða eftir sér og í því er Maggi sérfræðingur. Loksins, loksins klukkan fjögur var lagt af stað.

Síðustu vikuna í ágúst síðastliðinn eða sem sagt árið 1994 fór ég, Snorri Gylfason, átta daga ferð um Vestfirði. Ég byrjaði á því að taka rútuna á Stykkishólm og síðan Baldur yfir Breiðafjörð. Ég lagði síðan af stað daginn eftir frá Brjánslæk upp úr hádeginu. Ég hjólaði að Flókalund þar sem ég verslaði í matinn. Síðan hjólaði ég upp Tröllaháls. Eftir að hafa pumpað pedalana í góða stund, stoppaði ég og naut útsýnisins. Hélt ég síðan áfram uns ég kom að afleggjaranum til Bíldudals. Þar stoppaði ég og velti því fyrir mér hvort ég ætti að fara suðurfirðina eða til Ísafjarðar. Eftir smá umhugsun valdi ég Ísafjarðarleiðina.

Versla í matinn? Hjóla með börnin? Komast í vinnuna án þess að vera sveitt og illa lyktandi allan daginn? Ferðast? Komast klakklaust í gegnum daginn án þess að verða undir bíl? Kljást við veðrið?
Já, hvernig er þetta hægt á reiðhjóli? Þeir sem nota reiðhjól dags daglega eru oft spurðir hvernig þeir fara að, hvernig þeir komist leiða sinna í flestum veðrum o.s.frv. Það er allt hægt ef viljinn til að breyta er fyrir hendi. Það sem þarf er hugarfarsbreyting og jákvæðni.

Það þarf ekki endilega að kaupa nýtt hjól þegar áhuginn vaknar á að stíga á sveif því margir eiga reiðhjól sem hafa staðið inni í geymslu lengi óhreyfð og má vekja af dvala með nokkrum olíudropum því að rifja upp vorverk hjólreiðamannsins.  

Ég er ein af þeim fjölmörgu sem hafa uppgötvað hjólreiðar. Það eru til staðir á Íslandi sem eru til fyrirmyndar fyrir hjólandi og gangandi umferð. Víðidalurinn er einn af þessum stöðum. Allar aðstæður þar eru til fyrirmyndar. Göngustígarnir eru tvískiptir, annar helmingurinn fyrir hraða umferð og hinn fyrir hæga umferð. Þótt að landsmenn séu ekki allir búnir að uppgötva til hvers þetta strik er eiginlega þá er þetta spor í rétta átt. Það er meira að segja sér hestastígur. Hrifningin snarminnkaði hins vegar þegar ég komst í kast við hestamennina þar í fyrsta sinn. Hingað til hef ég ekkert haft á móti hestamönnum. Ég þekki meira að segja persónulega nokkra hestamenn og þeir eru ekkert verri en gengur og gerist.

Við sem hjólum að staðaldri þekkjum öll þá fordóma sem fylgja hjólreiðum. Hver þekkir t.d ekki setningar eins og: "Ertu alveg brjáluð/aður að hjóla í þessu veðri", eða: "Á ég ekki bara að skutla þér".
Fólk sem segir svona lagað veit greinilega ekki af hverju það er að missa. Það er einmitt tilgangurinn með þessari grein, að sýna fram á þessi undraverðu áhrif sem hjólreiðar hafa á líkamann og grufla aðeins í matarræðinu.

Sumarið 1993 fórum við 3 félagar úr Í.F.H.K. í skemmtiferð um Holtamanna afrétt. Ferðin var farin um Verslunarmannahelgi, en lagt var af stað að kveldi fimmtudags. Eftir stuttan undirbúning, (hvað mig áhrærir), viðgerðir og endurbætur á fáknum, sem og fóðurbirgðasöfnun, var að lokum lagt í 'ann.

Strax kom í ljós sú einfalda regla að betra er að skipta oftar um keðjuna, en eiga það á hættu að slíta tannhjólum. Við vorum vart komnir út úr bænum en fór að bresta og braka í öllu heila klabbinu. Keðjan var ný en tannhjólin gömul og slitin, og því fór sem fór. Þannig dröslaðist ég á drossíunni um Nesjavallarveg og um línuveginn inn á Grafning. Þegar þangað var komið, var farið að skyggja all verulega, en áfram var haldið í strekkings vindi og komið til Þingvalla um hánótt og grautarþykku myrkri. Þar var rifið í sig nestið og lífi komið í loppnar lúkurnar. En ekki var hér við látið sitja, heldur var skriðið aftur upp á reiðmaskínurnar og látið vaða inn í sortann. Áætlaður náttstaður var á Laugarvatnsvöllum, en vegna slæms skyggnis var ákveðið að slá upp tjaldbúðum í grænni lautu (komumst að því daginn eftir) við vegbrúnina í Karhrauni á Lyngdalsheiði.

Landmannalaugaferð ÍFHK september 1994. agt af stað frá Landmannalaugum.

Það er lítill farangur á hjólunum enda trússbíll með í för og við þurftum aðeins að hafa með nesti og dekkjabætur. 

Meðan þúsundir íslendinga eyddu 17 júní 1994 í bílaröð frá Reykjavík til Þingvalla og til baka án þess að sjá neitt, hjólaði hópur frá Íslenska Fjallahjólaklúbbnum á staðinn og skemmti sér vel. Hér eru nokkrar myndir sem Guðrún Ólafsdóttir tók á leiðinni.

Eins og glöggir lesendur muna eftir var fyrri hluti vesturfarar birtur í 1. tbl. 2.
árg. Hjólhestsins. Þar sagði frá för okkar Þórðar Höskuldssonar um Bröttubrekku yfir á Vesturland og Strandir. Þaðan var farið um Norðurland, þar sem við lentum í miklum vetrarhremmingum, þó um hásumar hafi verið.

Að undanförnu hafa fjölmiðlar keppst um að kynna kostnaðarsamar framkvæmdir varðandi stofnbrautir í borginni. Þar er um að ræða breikkun Vesturlandsvegar og Miklubrautar, einnig mislæg gatnamót við Höfðabakka og Kringlumýri.

Sífellt er verið að gera umhverfi okkar ónáttúrulegra með meira malbiki og steinsteypu. Þessar framkvæmdir eru einungis til þess fallnar að auka hraða, slysahættu, hávaða og þar með fyrringu. Þessi umfjöllun í fjölmiðlum hefur verið afskaplega einhliða og virðist sem svo að ekki sé það spurning hvort af þessum mannvirkjahryllingi verður heldur hvenær af honum verður.

Síðasta skipulagða hjólreiðaferð Í.F.H.K. 1993, var farin helgina 24 - 26. september. Á dagskránni var að hjóla frá Landmannalaugum til Eldgjár á laugardeginum og síðan áleiðis í bæinn á sunnudeginum. Átta náttúruunnendur af báðum kynjum fóru í ferðina og birtist ferðasaga eins þeirra hér á eftir.

Veðurspáin fyrir helgina var ekki glæsileg, til að byrja með átti að vera rigning og rok en síðan átti að frysta og snjóa, en þar sem þetta var síðasta ferð ársins ákvað ég að skella mér með. Þær upplýsingar um leiðina sem ég hafði fengið frá þeim sem áður höfðu farið þessa leið stönguðust mjög á. Sagt var að árnar sem þyrfti að vaða skiptu tugum, þær væru djúpar og jökulkaldar, brekka tæki við af brekku og allar væru þær mjög brattar. Þetta gat komið heim og saman við það sem í leiðarlýsingu stóð að ferðin reyndi mjög á getu þátttakenda og hluti leiðarinnar væri eins og "brattur stigi".