Öruggari og greiðfærari leiðir

Megnið af gatnakerfinu hentar afar vel hjólreiðafólki og gatan er öruggasti og greiðfærasti staðurinn. 30 kílómetra hverfin eru þar líklega fremst í flokki. Flestar tengibrautir henta líka og þar sem eru tvær samhliða akreinar er lítið mál fyrir bíla að taka framúr. Ef gatan er með þrengingum þannig að ekki er hægt að fara með öruggum hætti fram úr hjólreiðamanni á hjólreiðamaðurinn ekki að leyfa framúrakstur heldur á hann að taka alla akreinina. Eins þarf hann að vera í öruggri fjarlægð frá kyrrstæðum bifreiðum svo hann verði ekki fyrir hurð sem opnast óvænt. Þar sem hjólavísar hafa verið settir á Suðurgötu, Einarsnes, Langholtsveg og Laugarásveg eru þeir staðsettir eftir þessum reglum og marka öruggustu leiðina fyrir hjólreiðafólk ásamt því að minna bílstjóra á að þeir deili götunum með annars konar en jafn réttháum ökutækjum.

Hjólabrautir samhliða umferðar­þungum stofnbrautum

  Þar sem umferðarþungi eða umferðarhraði fara yfir ákveðin mörk er þó betra að aðgreina umferð hjólandi með sér hjólabraut, eða vegaröxl sem færi ekki undir ákveðna lágmarksbreidd á þjóðvegum. Á leiðinni austur fyrir fjall er t.d. búið að þrengja mjög að hjólreiðafólki með vegriðum og fræstu mynstri á vegaröxlinni til að vekja bílstjórana sem dotta við lítt krefjandi aksturinn á tilbreytingarlausri hraðbrautinni.

En hvað með gangstíga og -stéttir?

Þó börn byrji oft að hjóla á gangstéttinni við heimili sitt þá henta gangstéttar og útivistarstígar engan vegin til samgangna. Þær eru margar hætturnar sem leynast á stígum borgarinnar, óvænt hegðun barna að leik og fólks að viðra gæludýr, blindbeygjur, innkeyrslur, bílastæði og það hættulegasta; það þarf að fara yfir götur við hver gatnamót og bílstjórar taka lítið tillit þeirra sem ekki eru á götunum með þeim. Slysatölur erlendis frá sýna að hjólandi vegfarendur eru í margfaldri hættu á ferð sinni eftir stígum miðað við þá sem hjóla á akbrautunum innan athyglissviðs ökumanna eins og reglur um samgönguhjólreiðar segja til um og kenndar eru í Hjólafærni.