Oft heyrast kvartanir hjólreiðafólks vegna viðmóts og þekkingarleysis sölumanna í hjólreiðaverslunum. Það skal tekið strax fram að ekki er verið að dæma alla sölumenn og að hér er ég ekki aðeins að lýsa minni persónulegu skoðun, heldur skoðun fjölda fólks sem hefur rætt þessi mál við mig.

Ágæti lesandi,

Hvað er svona frábært við það að þeysast út um allt í sokkabuxum og með einangrunarplast á hausnum ?

Þessa spurningu fékk ég á mig þar sem ég sat fyrir utan Hótel Selfoss og hámaði í mig orkubita, þetta var nú bara ansi góð spurning, ég "fullorðinn" maðurinn á reiðhjóli útí sveit klæddur einsog maðurinn sagði, en svarið er jú bara að þetta er einsog einhverstaðar stendur, alveg einstök tilfinning.

Þessi spurning vaknaði eftir að ég hafði lesið greinina um lögreglumann á reiðhjóli í Lögreglublaðinu eitt kvöldið í klúbbhúsi Íslenska Fjallahjólaklúbbsins.

Hafa ekki allir upplifað þá makalausu tilfinningu sem hríslast um skrokkinn við að anda að sér hreinu lofti úti í náttúrunni. Ilmur skóga, lyktin í fjörunni eða bara ilmurinn af mold og gróðri. Það er ákveðið "kikk" að rápa um sveitir, labbandi eða hjólandi og anda að sér ilmi náttúrunnar. Það hressir, styrkir og bætir geð. En hversvegna? Er það lyktin? Er meira súrefni úti í náttúrunni? Er það rakinn? Eða er það bara ímyndun að sveitaloftið sé eitthvað betra en þurrt og fúlt inniloft eða mengað borgarloft? Varla. Loftið utanhúss er hreinna en inniloftið, þá sérstaklega utan bæjar eða í úthverfum. En það er annað sem er öðruvísi. Fyrirbæri sem hefur undanfarin ár vakið æ meiri athygli fræðinga og áhugamanna.

Nú er verið að byggja upp net hjólreiða- og göngustíga um Bretland sem mun innan 8 ára spanna 10000 km og liggja innan 3. km frá heimilum 20. milljóna Breta. Eftirfarandi er að mestu bein þýðing á kynningarefni Sustrans (Sustainable Transport) sem stendur að uppbyggingu hjólanetsins (National Cycle Network) með stuðningi Millenium (árþúsund) nefndarinnar, lottópeninga, samtaka bifreiða-eigenda auk fjölda annarra. Það væri vonandi að íslenskir stjórnmálamenn hefðu jafn ábyrga framtíðarsýn en stæðu ekki í endalausri uppbyggingu vegakerfisins sem aftur kallar á aukna umferð eins og margsannað er. Í könnun eftir hvíldardag bílsins í haust kom í ljós að mikill meirihluti Reykvíkinga vill draga úr einkabílanotkun en finnst vanta betri aðstöðu fyrir göngur og hjólreiðar og aukna þjónustu almenningsvagna.

Eins og áður hefur komið fram í Hjólhestinum er nú verið að byggja upp net hjólreiða- og göngustíga um Bretland sem mun innan 8 ára spanna 10000 km og liggja innan 3. km frá heimilum 20. milljóna Breta. Eftirfarandi er að mestu bein þýðing á kynningarefni Sustrans (Sustainable Trans-port) sem stendur að uppbyggingu hjólanetsins (National Cycle Network) með stuðningi Millenium (árþúsund) nefndarinnar, lottópeninga, samtaka bifreiðaeigenda auk fjölda annarra. Það væri vonandi að íslenskir stjórnmálamenn hefðu jafn ábyrga framtíðarsýn en stæðu ekki í endalausri uppbyggingu vegakerfisins sem aftur kallar á aukna umferð eins og margsannað er. í könnun eftir hvíldardag bílsins í haust kom í ljós að mikill meirihluti Reykvíkinga vill draga úr einkabílanotkun en finnst vanta betri aðstöðu fyrir göngur og hjólreiðar og aukna þjónustu almenningsvagna.

Eftirfarandi eru glefsur úr framlagi Súsönnu Svavarsdóttur til íslenskrar kvennabaráttu sem birtist í því annars ágæta blaði: Vera „blað kvennabaráttu“, mars 1996 sem gefið er út af Samtökum um kvennalista.

Eins og alþjóð er kunnugt þá hleypti Reykjavíkurborg af stað árlegum hvíldardegi bílsins 22. ágúst síðastliðinn. Dagurinn var fjármagnaður að hluta til með styrk frá evrópsku samtökunum „Car free cities“ (bíllausar borgir) og á móti lagði Reykjavíkurborg það til sem uppá vantaði. Fyrirtæki og stofnanir tóku svo þátt í að kynna daginn með kostun á auglýsingum. Markmiðið með hvíldardeginum var fyrst og fremst að vekja fólk til umhugsunar um áhrif umferðar á umhverfið, heilsu fólks og efnahag þjóðfélagsins og einstaklingsins.

Margir ráku upp stór augu hérna um árið þegar tveir lögreglumenn Júlíus Óli og Björn Gíslason birtust einn sumardaginn 1994 á reiðhjólum í miðborg Reykjavíkur í lögreglubúning, með hvíta reiðhjólahjálma og hliðartöskur á hjólunum sem í voru nauðsynlegur búnaður til starfans.

Mikilvægi þess að við getum séð fyrir okkur hvernig við viljum lifa okkar lífi í framtíðinni er mikið í ljósi þeirra öru breytinga sem við búum við nú á þröskuldi 21. aldarinnar. Þegar hugsað er um framtíðina þá er hentugt að notast við það sem hugsuðir hafa skýrt "Utopiu" eða fyrirmyndarsamfélagið. Ganga sumir svo langt að segja að án "Utopiu" þá verði hið mannlega og lífvænlega undir í baráttunni við innantóma tæknidýrkun í nafni framfara [Paul Goodman, anarkisti og rithöfundur].

Veist þú hvernig tilfinning það er að hjóla kasólétt þegar framendi hnakksins stingst í magann? Hefur þú hjólað með lærin 45 gráður út í loftið? Eða horft á púlsmælinn sýna afslöppuð 120 slög á mínútu þegar þú stendur á öndinni eins og áttræður astmasjúklingur að bera hjólið upp úr kjallaranum? Þetta eru bara nokkur atriði sem þú myndir venjast ef þú, eins og ég, heldur áfram að hjóla löngu eftir að aðrar óléttar konur eru hættar að fara í gönguferðir.

Hér er erindið sem Guðbjörg Halldórsdóttir flutti á umferðaþinginu 10. maí 1996:

"Umhverfismengun er alheimsvandamál sem lætur engan ósnortinn. Við vitum að gróðurhúsaáhrifin eru staðreynd en ekki hugarórar umhverfisspámanna um endalok jarðar. Barátta mannsins gegn eigin mengun er hafin. Hér á landi erum við farin að verða vör við mengunina og hver og einn hlýtur að spyrja sig: Hvað er hægt að leggja af mörkum til að draga úr þeirri ógn sem mengun er í lífríki jarðar."